Szorstki powrót z łagodnym finałem

Od czasu do czasu zbieram się w sobie i odważnie zaglądam w jeden z najodleglejszych zakątków mojej robótkowej pracowni. Uchylam wówczas wieko kuferka, o którego niechlubnej zawartości oraz przyczynach powstawania takich ciut wstydliwych schowków u większości rękodzielników napisałam niegdyś post (link tutaj), który do dziś pozostaje najdłuższy w historii bloga.

By rozwikłać zawiłości niektórych spośród tych porzuconych niegdyś projektów, musiałabym chyba odbyć szybką podróż w czasie, nawet o całe lata wstecz, i uchwycić ów twórczy moment, w którym wykiełkowały w mojej głowie. Na szczęście sporo jest też takich robótek, które wymagają jedynie delikatnej zmiany koncepcji. No i trochę cierpliwości, której kiedyś zabrakło…

Serweta z łączonych, geometrycznych elementów, którą chciałam Wam dziś pokazać, wyłowiona kilka wieczorów temu spośród innych „zesłańców”, szczęśliwie należała do tej drugiej, przystępniejszej kategorii. Potrzebowała tylko trochę drobnych poprawek i pomysłu na spinające całość wykończenie. Chociaż surowa, lniano-bawełniana, dość masywna i mocno skręcona nitka o naturalnym odcieniu, wyprodukowana przez portugalską firmę Limol (445 m/100 g), w pierwszej chwili wydawała się nieco sztywna i szorstka, okazała się jednak bardzo łagodna i przyjemna w obróbce.

Ponieważ dokończenie serwety nie zajęło mi zbyt wiele czasu, pranie, blokowanie i suszenie, wbrew obawom również nie nastręczyło większych trudności, załapała się więc jeszcze na szybką sesję zdjęciową i sierpniowy wpis na blogu. A za oknem lato ma się powoli ku końcowi, łagodnie witając się z jesienią. W mojej wyobraźni płyną już te piękne, nasycone kolory i odcienie. Czerwienie i brązy, żółcienie i rudości, uchwycone w splotach i ściegach. Ale to już inna historia…

Jeśli spodobał Ci się ten artykuł, możesz go polubić, skomentować i/lub polecić znajomym. Dziękuję!