Robótkowe cytaty: Agatha Christie

Nasza zabawa nadal trwa!

Księga Cytatów Robótkowych czeka na kolejne wpisy!

Nowy cytat w każdą środę!

Lato w pełni. Kilka dni temu zaczęły się wakacje, a dla niektórych spośród Was nadszedł, lub wkrótce nastanie, czas wyczekiwanego z utęsknieniem urlopu. Wreszcie będzie można nadrobić zaległości, zarówno w dzierganiu, jak i w lekturze. Jakie „czasoumilacze” zapakujecie do podręcznego bagażu? Wielu zapalonych czytelników podobno najlepiej relaksuje się przy kryminałach. Może by tak więc powrócić do klasyki tego gatunku? Bo nie wiem, czy wiecie, ale u królowej zbrodni w klimacie retro, czyli Agathy Christie, również znalazło się trochę miejsca na włóczkę i druty. Oba poniższe cytaty wypatrzyła czujna Joanna Hreczycho. Czym prędzej wpisujemy je więc na karty naszej Księgi!

Zdjęcie pochodzi ze strony: www.olx.pl

Pierwszy z nich pochodzi ze zbioru opowiadań pt. Dwanaście prac Herkulesa. Biedny Herkules Poirot, udręczony tłokiem w londyńskim metrze, utyskuje na kobiety, które nawet w tym ścisku potrafią dziergać. Choć jeśli wczytacie się dobrze, usłyszycie w tej skardze także nutkę podziwu.

Jakaż to namiętność każe kobietom robić na drutach nawet w najbardziej nieodpowiednich po temu warunkach? Kobieta robiąca na drutach nigdy nie wygląda zbyt korzystnie; zaabsorbowana, wzrok szklany, niespokojne, pracowicie migające palce! Potrzeba kociej zwinności i napoleońskiej siły woli, aby robić na drutach w zatłoczonym metrze, ale kobietom jakoś się to udaje. Gdy tylko złapią miejsce siedzące, natychmiast wyciągają jakąś nędzną robótkę i druty ze stukotem wkraczają do akcji!

[…]

Agatha Christie: Dwanaście prac Herkulesa. Wydawnictwo Hachette. Warszawa 2002

Zdjęcie pochodzi ze strony: www.olx.pl

Drugi cytat ogromnie mnie zaskoczył. Pewnie dlatego, że nie znam jeszcze wszystkich pomysłów niezrównanej Agathy na jej kryminale intrygi. Ale wyobraźcie sobie, że kluczem do rozwikłania jednej z nich, zamkniętej na kartach powieści pt. Spotkanie w Bagdadzie, stał się czerwony wełniany szalik. A druty, na których go wydziergano, posłużyły też jako narzędzie szyfrujące. Sami przeczytajcie!

Rozległo się pukanie do drzwi i wszedł goniec z dwiema filiżankami osłodzonej kawy. Po jego wyjściu Dakin zwrócił się do Victorii.

 – A teraz niech mi pani spokojnie opowie wszystko po kolei. Nikt nas tu nie podsłucha.

Victoria zagłębiła się w opowieść o swoich przygodach. Zawsze kiedy rozmawiała z Dakinem, była logiczna i precyzyjna. Zakończyła sprawą czerwonego szalika, upuszczonego przez Carmichaela i skojarzeniem z madame Defarge.

Na koniec spojrzała pytająco na Dakina.

Na początku spotkania wydawał jej się jeszcze bardziej zgarbiony i zmęczony niż zwykle. Teraz dostrzegła u niego jakiś nowy błysk w oku.

 – Powinienem częściej czytywać Dickensa – powiedział.

 – Więc uważa pan, że mam rację? Myśli pan, że on powiedział Defarge i że jakaś wiadomość jest zaszyfrowana w szaliku?

 – Myślę – odparł Dakin – że wreszcie zapaliło się jakieś światełko, i to dzięki pani. Ważny jest szalik. Gdzie on jest?

 – W mojej walizce. Tamtej nocy wcisnęłam go do szuflady, a kiedy się pakowałam, upchnęłam wszystko razem.

 – I nigdy nikomu pani nie mówiła, absolutnie nikomu, o szaliku Carmichaela?

 – Nie, bo zupełnie o nim zapomniałam. Włożyłam go razem z innymi rzeczami, kiedy jechałam do Basry, i od tego czasu nawet nie otworzyłam walizki.

 – A więc wszystko w porządku. Gdyby nawet przeszukiwali pani rzeczy, nie zwróciliby uwagi na stary, brudny wełniany szalik, chyba, że otrzymaliby jakiś cynk, a to mi wygląda nieprawdopodobnie.

[…]

Victoria zaśmiała się.

 – Wiem, że nie powinnam zadawać pytań – powiedziała – ale czy była jakaś wiadomość ukryta w szaliku?

 – Nazwisko. „Les tricoteuses”, do których należała madame Defarge, udziergały na drutach listę nazwisk. Szalik i świstek papieru Carmichaela składały się na klucz. Jedna część klucza to nazwisko szejcha Husseina el Ziyara z Karbali. Po zastosowaniu pary jodu uzyskaliśmy słowa stanowiące drugą część klucza, które skłoniły szejcha do oddania nam depozytu. To była najbezpieczniejsza kryjówka – święte miasto Karbala.

[…]

Agatha Christie: Spotkanie w Bagdadzie. Wydawnictwo Hachette. Warszawa 2001

Zachęcam Was również do lektury pozostałych robótkowych cytatów, a może i całych polecanych przy okazji książek. Mam nadzieję, że znajdziecie wśród nich coś dla siebie (link tutaj).

Jeśli spodobał Ci się ten artykuł, możesz go polubić, skomentować i/lub polecić znajomym. Dziękuję!