Myśleć twórczo i patrzeć pod nogi

Bardzo, ale to bardzo nie lubię się śpieszyć. Wszelki pośpiech zawsze mocno mnie stresuje i zwykle wprawia w nerwowy nastrój. W miarę możliwości staram się więc spokojnie dreptać przez życie. Powoli, w swoim własnym tempie. Wierzcie mi, że wtedy naprawdę widać i słychać dużo więcej z tego, co dzieje się wokół. Łatwiej również patrzeć pod nogi i to nie tylko po to, by nie wdepnąć w kałużę, ominąć niebezpieczną wyrwę w chodniku, czy pana ślimaka, któremu z natury cudownie nigdzie się nie śpieszy. Można dzięki temu również odkryć świat rzeczy porzuconych lub zagubionych, istniejący tuż obok, bo właśnie pod naszymi stopami… Naprawdę warto się nad nim uważnie pochylić.

Słodko, słodko, słodko…

 Bowiem w szczelinach asfaltu, chodnikowych płyt i krawężników lub tzw. kocich łbów można znaleźć prawdziwe skarby! Dla mnie największą wartość mają takie zdobycze, które mogę później twórczo wykorzystać. W myśl starej zasady zbieraczy o naturze chomików, wszystko może się przydać. Oprócz rzeczy bardziej pospolitych, jak koraliki, guziki, czy kolczyki bez pary, zdarzają się od czasu do czasu różne małe ciekawostki i osobliwości. Prawdziwym ich królestwem bywają praskie podwórka.

Panna Muffinka to ja!

Jakieś dwa tygodnie temu, gdy wracałam z pracy, mój wzrok przykuła oddalona o kilka kroków mała różowa kropka. Nie dowierzając swemu oku krótkowidza musiałam koniecznie zbadać, co to takiego. Szczerze mówiąc do dziś nie do końca wiem, co wpadło mi w ręce. Moje pierwsze skojarzenia pobiegły natychmiast w krainę słodkości, więc mała plastikowa brzydula dostała imię Panna Muffinka.

Taka brzydka, że aż śliczna?

Po dokładniejszych oględzinach u szczytu jej kremowej główki odkryłam małą dziurkę, sugerującą, że figurka była pierwotne breloczkiem lub jakąś zawieszką. Dlaczego więc nie mogłaby być nią znowu? Poszperałam w swoich wszystko-mających zapasach. Wystarczyły dwie szpilki jubilerskie, kropelka kleju, łańcuszek, bladoróżowy koralik ze szkła weneckiego, dwie przekładki w kształcie kwiatków oraz karabińczyk do naszyjników, charmsów lub bransoletek. Chwila czasu i gotowe!

Czy Wam też zdarza się uważnie zerkać pod nogi i łowić porzucone przez innych drobiazgi? Co z nimi robicie? Lądują na dnie szuflady, czy może bywają na tyle inspirujące, że dajecie im drugie życie? Nawet wtedy, gdy są tak pokraczne, dziwne, brzydkie i kiczowate, że aż… śliczne?

Jeśli spodobał Ci się ten artykuł, możesz go polubić, skomentować i/lub polecić znajomym. Dziękuję!