Sekretne życie lalek

Gdy przypominam sobie siebie z czasów dzieciństwa, widzę dziewczynkę mocno wycofaną z grona rówieśników (choć nie zawsze cichą), najlepiej czującą się w swoim własnym towarzystwie. Miałam jednak wówczas dwie wspaniałe przyjaciółki. Pierwszą z nich pamiętam niczym przez mgłę i chyba bardziej z opowieści rodziców. Ja i moja pamięć byłyśmy wówczas najwidoczniej jeszcze zbyt młode. Ale ślad pozytywnych uczuć przetrwał i  pozostał gdzieś w środku do dnia dzisiejszego.

Nazywała się Kasia, tak samo jak ja. Była miła, miękka i ciepła. Miała długie włóczkowe włosy, które podobno tak intensywne czesałam i zaplatałam, że aż wszystkie wyszły. Zapewne domyślacie się już, że towarzyszką moich szczenięcych lat była szmaciana lalka. Duża i piękna. Niestety, nie przetrwała ani moich nadmiernych czułości, ani późniejszych remontów i przeprowadzek. Nie ma jej też nawet na żadnym zdjęciu. Jej lalczyna duszyczka unosi się więc już tylko na falach emocji i słów…

Gdy nieco podrosłam i nauczyłam się czytać, w moim życiu pojawiła się kolejna bardzo ważna postać. Moja druga, tym razem już w pełni świadomie wybrana, przyjaciółka. To nic, że dzieliła nas spora przestrzeń i czas. Cóż z tego, że Ania mieszkała za oceanem i żyła niemal sto lat wcześniej? Była uroczym, roztrzepanym odmieńcem, którego można było tylko polubić! Nie bez powodu przecież liczne zastępy miłośników rudowłosej sieroty, która pewnego dnia trafiła na Zielone Wzgórze, do dziś nie rzedną. Ania miała wielkie serce, otwarte dla wszystkich i przygarnęła wiele samotnych, znękanych dziewczęcych dusz pod każdą niemal szerokością geograficzną. Moją szczęśliwie również.

Przez kolejne lata sporo działo się w moim życiu. Dorosłam i spotkałam nowych przyjaciół. Na ile prawdziwych i wartych tego miana, to materiał na zupełnie inną opowieść. Ale do dziś z wielkim sentymentem powracam myślami do szmacianej Kasi i papierowej Ani. I myślę, a nawet jestem pewna, że to już się nie zmieni. Dlatego gdy kilka lat temu brałam udział w rękodzielniczym konkursie (o ile mnie pamięć nie zawodzi, było to jedno z wyzwań, rzuconych przez twórczynie internetowej Szuflady), którego tematem były wspomnienia z dzieciństwa, postanowiłam oddać symboliczny hołd swym dawnym, pierwszym przyjaciółkom. Tym razem wyjątkowo nie za pomocą szydełka.

Poszły w ruch igły i nici, ścinki materiałów, wstążki i koronkowe skrawki. Tym sposobem powstała szmaciana laleczka. Nieduża, bo ma około 20 cm wzrostu. Samą lalkę uszyłam z kawałka starego płótna pościelowego. Oczy, brwi, nos i usta są wyszywane, piegi zaś narysowałam, sama już nawet nie pamiętam czym. Sukienka powstała z gęsto tkanej lnianej kanwy w naturalnym odcieniu, mankiety natomiast z resztek maszynowej koronki. Najwięcej wysiłku kosztował mnie fartuszek, na który poświęciłam starą chusteczkę do nosa. Bawełniany kordonek Kaja 15 przydał się do zrobienia grubych warkoczy i ciut niesfornej grzywki. Na buciki spożytkowałam dużą zamszową łatę. Całości dopełniły satynowe wstążki, oczywiście, jak wszystkie inne materiały, również pochodzące z odzysku.

Na co dzień lalka mieszka w jednej z szuflad z moimi dziergańcami i drzemie sobie spokojnie, wtulona w szydełkowe koronki. Ale ponieważ dziś mamy Dzień dziecka, postanowiłam wypuścić ją na krótki spacer, a Wam opowiedzieć znów kilka sentymentalnych anegdotek z (coraz odleglejszej, niestety!) wczesnej młodości. A Wy o czym myślicie tego dnia? Mieliście swoje ukochane lale albo misie? A może jakieś inne zabawki, które do dzisiaj czule wspominacie z sentymentalną łezką w oku?

Jeśli spodobał Ci się ten artykuł, możesz go polubić, skomentować i/lub polecić znajomym. Dziękuję!